سایه سنگین نقد؛ مرور عملکرد دولت‌ها از نگاه یک کارشناس
در گفتگویی اختصاصی با میزهنری، یک کارشناس فرهنگی تحلیل خود را از وضعیت فرهنگی و هنری کشور از دهه ۶۰ به بعد ارائه کرد. وی در این گفتگو به بررسی تأثیر دولت‌های مختلف بر فرهنگ و هنر پرداخته و از ناکارآمدی و ناتوانی آن‌ها در بهبود وضعیت هنری و فرهنگی انتقاد کرد.
سید رضا اورنگ، شاعر، منتقد و کارشناس فرهنگی در گفتگوی اختصاصی، با میزهنری،به بازخوانی وضعیت فرهنگی و هنری کشور از دهه 60 به بعد پرداخت. وی از دوره‌های مختلف دولت‌های ایران و تاثیرات آن‌ها بر هنر و فرهنگ صحبت کرد و اظهار داشت: «خداوند به قدر کفایت به ما فرصت زیست داده، به اندازه مکفی نیز در فضای ادبیات، فقه، زبان عربی، رسانه، اجتماع و… تنفس کرده‌ایم که بتوانیم در کسری از ثانیه، وفاق را از نفاق تشخیص دهیم.»
اورنگ افزود: بعد از دهه 60،هرکس روی کار آمد،روی دولت خود نامی انتخاب کرد.یکی دولت سازندگی را برگزید که در زمان اش،نه سازندگی صورت گرفت،حتی در مناطق جنگی که در اولویت بود و نه زندگی مردم سامان یافت،اما تا دل تان بخواهد قیمت ها رو به فلک رفت و مردم را مفلوک کرد.تنها برخی از اعضای دولت و مدیران ریز و درشت اش،خود را ساختند.حسابی هم ساختند!
حزبی هم درآوردند تا همچنان بتازند.افراد ساده دل را نیز با وعده و وعید به کار گرفتند تا چشم بسته،بفرموده آنان عمل کنند که کردند. انتخابات اخیر نمونه بارز آن بود.از اعضای رده پایین خود بیگاری گرفته و در شهرها آواره کردند!
وی ادامه داد: بعدی نام خود را دولت اصلاحات گذاشت.غیر از اصلاح روبه بالای قیمت های دولت قبل و ایجاد دو دستگی در جامعه کار خاص دیگری نکرد.وزرا، وکلا، مدیران و هواداران شان نیز یک شبه شدند روزنامه نگار و صاحب امتیاز نشریه،بدون اینکه حتی بتوانند یک خبر ساده را تصحیح کنند!
گرفتن نشریه مراحلی دارد که گاهی تا چند سال طول می کشد،اما این عده به مدد دوستان ارشاد نشین خود در اسرع وقت صاحب رسانه می شدند! آن قدر نشریه روی دکه ها آمد که حال همه بهم خورد!
باعث شدند،سواد رسانه ای از بین رفته و کلا کلاس این حرفه پایین بیاید!
اورنگ در مورد دولت بعدی گفت: دولتی روی کار آمد که در تاریخ ایران نوبر بود.اسم دولت بهار را بر جبین خود ثبت کرد.مردم، این بهار را حس نکردند،چون فقط شاهد پاییز ارزش ها و زمستان فرصت ها بودند.
در این دوره،بی کلاسی خاصی حاکم بود و سردمدارانش به جای خدمت به مردمی که مدام شعارش را می دادند،کل مملکت را متعلق به خود دانسته و هر بذل و بخششی را نسبت به هرکسی روا می داشتند!
سرنوشت این دولت و رییس آن را همه می دانند و گفتن مجددش تکرار مکررات است.
وی با اشاره به دولت تدبیر و امید اظهار داشت: در دوره دولت تدبیر و امید، نه تدبیری دیده شد و نه کورسوی امیدی باقی ماند!قیمت ها سر به فلک نهاد و نرخ ارز به سقف چسبید.هیچ تدبیری برای برون رفت جامعه از مشکلات وجود نداشت.در این دوره بود که ناامیدی کامل بر مردم حاکم شد و همگان امید بهبود اوضاع را کلا از دست دادند.
کار به جایی کشید که در دور دوم این دولت،اغلب طرفداران نیز به مخالفان آن تبدیل شدند.اتفاقاتی در این دولت افتاد که گفتنش نیز دردآور است.
اورنگ در ادامه افزود:بعد از دولت تدبیر و امید،دولت خدمت روی کار آمد.علی رغم شعارهای پیاپی که می دادند،خدمتی نصیب ملت نشد.قیمت دلار و سکه دوباره افزایش یافته و نرخ اجناس هم به جایی رسید که اغلب مردم قدرت خرید را از دست دادند.
به مدد بانک ها و وام های کلانی که به بساز و بفروش ها و دلال ها تعلق گرفت، قیمت زمین و خانه اکنون چنان بالا رفته که دیگر محال است فردی با درآمد حلال بتواند لانه موشی برای خویش بخرد!
با پولی که امروز صاحبخانه های بی انصاف از مستاجران می گیرند،درگذشته ای نه چندان دور می شد چندین آپارتمان لوکس چهارخوابه خرید.
وی در پایان گفت: «اکنون دولتی روی کار آمده که با نام دولت وفاق شناخته می‌شود. اما از همان ابتدا مشخص بود که وفاقی واقعی در کار نیست و این تنها یک شعار است. وقتی فهرست اعضای کارگروه‌ها و کمیته‌های انتخاب وزرا، به‌ویژه کمیته انتخاب وزیر ارشاد در رسانه‌ها منتشر شد، آشکار شد که وفاقی در میان نیست، زیرا تمامی اعضا از یک گروه خاص و نزدیکان فردی ویژه بودند.
بیشتر افرادی که در کمیته انتخاب وزیر ارشاد حضور داشتند، از مدیرانی بودند که در دوره مدیریتشان در حوزه هنر و سینما، بیشترین آسیب‌ها را به این عرصه وارد کردند. تلاش همیشگی آن‌ها نیز بر این بوده و هست که میان هنرمندان و سینماگران نفاق افکنده و آنان را در مقابل یکدیگر قرار دهند.
این کارشناس فرهنگی افزود: «هرچند با سیاست بیگانه نیستیم و تا حدودی با اصول مدیریت و امور اداری آشنا هستیم، اما به وزارتخانه‌ها و ادارات اقتصادی و سیاسی کاری نداریم. تمرکز ما بیشتر بر دو وزارتخانه میراث فرهنگی و ارشاد است، به‌ویژه وزارت ارشاد که حوزه کاری ما بوده و هست، هرچند که از آن هیچ منفعت مادی ندیده‌ایم و نمی‌بینیم. در کل، از هیچ دولتی خیری ندیده و نخواهیم دید.
بدون هیچ تردیدی و با صدای بلند اعلام می‌کنیم که تمامی دولت‌هایی که بعد از دهه 60 روی کار آمدند، در حوزه هنر و سینما تنها به تخریب و آسیب رساندن مشغول بوده‌اند، زیرا فقط هم‌جناحی‌ها و دوستان و فامیل‌های خود را در رأس امور قرار داده‌اند.»
وی در پایان اظهار امیدواری کرد: «آقای صالحی راه آنان را ادامه نداده و مخربان و دشمنان هنر و سینما را به مسند ننشاند.»
مطالب هنری و گفتگوهای هنرمندان،الزاماً دیدگاه میزهنری نمیباشد.
