موسیقی ایرانی در سایه بی‌توجهی/ نبرد هنرمندان با هزینه‌ها و کمبودها
در حالی که موسیقی کلاسیک و سنتی در بسیاری از کشورها تحت حمایت دولت و بخش خصوصی قرار دارد، در ایران گروه تحریر خیال بدون هیچ پشتیبانی مالی کنسرت خود را برگزار می‌کند.
به گزارش میزهنری،گروه موسیقی تحریر خیال با همکاری مرکز موسیقی حوزه هنری، کنسرت موسیقی ارکسترال ایرانی را در روز چهارشنبه، ۸ اسفند، ساعت ۲۰ در تالار اندیشه حوزه هنری برگزار خواهد کرد. این کنسرت شامل اجرای قطعاتی از همایون خرم، کامبیز روشن‌روان، کیوان ساکت، بابک زرین و داریوش آریان‌پور خواهد بود و با خوانندگی فاضل جمشیدی و رهبری ارکستر علیرضا شریعتی همراه است.
به بهانه این رویداد، گفت‌وگویی اختصاصی با داریوش آریان‌پور، نوازنده و آهنگساز مطرح کشور و سرپرست گروه تحریر خیال انجام داده‌ایم تا به بررسی روند آماده‌سازی این اجرا و چالش‌های پیش روی آن بپردازیم.
مشکلات تمرین و آماده‌سازی: کمبود فضا و هزینه‌های سنگین
داریوش آریان‌پور در گفت‌وگو با خبرنگار ما به سختی‌های برگزاری چنین کنسرتی بدون حمایت‌های دولتی و اسپانسرهای خصوصی اشاره کرد.
وی تصریح کرد که یکی از مشکلات اصلی، نبود فضای مناسب برای تمرین ارکسترهای بزرگ است. وی افزود:
“برای تمرین ارکستر، باید یک فضای بزرگ و مناسب اجاره کنیم، که هزینه‌های آن کاملاً بر دوش ماست. حوزه هنری تا حدی با ما همکاری کرد، اما همچنان بسیاری از هزینه‌ها، از اجاره سالن گرفته تا پرداخت دستمزد نوازندگان، همه از طریق فروش بلیت تأمین می‌شود، چراکه هیچ اسپانسری در این زمینه نداریم.”
مشکلات مالی: دغدغه‌ای دائمی برای هنرمندان
وی با تأکید بر فشار مالی که بر دوش برگزارکنندگان است، گفت:
“اجرای چنین کنسرت‌هایی هزینه‌های بالایی دارد؛ از اجاره سالن گرفته تا تبلیغات، طراحی پوستر، چاپ بروشور و سایر هزینه‌های جانبی. ما تمام این موارد را با امید به فروش بلیت تأمین می‌کنیم. اگر فروش خوبی داشته باشیم، شاید هزینه‌های خودمان را جبران کنیم، اما معمولاً چیزی برای سود باقی نمی‌ماند. به همین دلیل، بسیاری از گروه‌های موسیقی از برگزاری کنسرت منصرف می‌شوند.”
مقایسه با حمایت‌های جهانی از موسیقی
این نوازنده و آهنگساز در ادامه، از کمبود حمایت‌های دولتی از موسیقی اصیل ایرانی گلایه کرد و آن را با وضعیت موسیقی در کشورهای دیگر مقایسه کرد:
“در تمام دنیا، موسیقی کلاسیک و موسیقی اصیل آن کشور توسط دولت و بخش خصوصی حمایت می‌شود. شرکت‌های بزرگ وظیفه دارند درصدی از درآمد خود را به حمایت از هنر اختصاص دهند. در کشورهای اروپایی، ارکسترهای سمفونیک بدون دغدغه مالی فعالیت می‌کنند، چراکه هزینه‌های آنها از طریق دولت یا بخش خصوصی تأمین می‌شود. اما در ایران، نه تنها حمایتی وجود ندارد، بلکه برای استفاده از تالارهای دولتی هم باید هزینه‌های هنگفتی پرداخت کنیم.”
فرهنگ، اولویت فراموش‌شده
وی در بخش دیگری از صحبت‌هایش، به نقش فرهنگ در پیشرفت جامعه اشاره کرد و از نبود برنامه‌ریزی‌های کلان در این زمینه انتقاد کرد:
“فرهنگ باید اولویت هر جامعه‌ای باشد. اگر فرهنگ‌سازی شود، خود مردم از هنر، موسیقی، تئاتر، و سینما حمایت خواهند کرد. اما وقتی مشکلات اقتصادی گریبان‌گیر مردم است، هنر به‌عنوان اولین گزینه از سبد خانوار حذف می‌شود. جامعه‌ای که درگیر تأمین نیازهای اولیه است، چطور می‌تواند به هنر و فرهنگ بپردازد؟”
در پایان، آریان‌پور تأکید کرد که با وجود همه مشکلات، همچنان برای زنده نگه داشتن موسیقی اصیل ایرانی تلاش می‌کند:
“ما کنسرت را به‌صورت شخصی برگزار می‌کنیم، تنها به عشق هنر. امیدوارم مردم از این اجرا حمایت کنند، چون موسیقی بخشی از هویت فرهنگی ماست و باید حفظ شود، حتی اگر هیچ حمایتی از آن نشود.”
این گفت‌وگو تصویری از چالش‌های پیش روی هنرمندان موسیقی در ایران را نشان می‌دهد ،چالش‌هایی که باوجود همه سختی‌ها، آنها را از مسیرشان بازنداشته است.
