گفت‌وگوی اختصاصی میزهنری با ایرج رحمان‌پور
در روزگاری که موسیقی، بیشتر از معنا به سرعت و شهرت می‌اندیشد، صدایی از غرب کشور می‌آید که هنوز در پی حفظ اصالت و هویت است. صدایی که نه تنها برای حفظ ریشه‌ها می‌خواند، بلکه تلاش می‌کند آن را به نسل بعدی هم بیاموزد. این صدا، صدای ایرج رحمان‌پور است؛ هنرمندی که گلایه دارد، دغدغه دارد و آرزوهایی که در گفت‌وگو با میزهنری، از نظرتان خواهد گذشت…
به گزارش میزهنری،ایرج رحمان‌پور، خواننده، ترانه‌سرا، شاعر و پژوهشگر برجسته موسیقی نواحی ایران، در گفت‌وگوی اختصاصی با خبرنگار ما از دغدغه‌های خود درباره حفظ هویت موسیقی بومی، بی‌توجهی مسئولان فرهنگی و کم‌مهری به نسل جوان سخن گفت. او تأکید دارد که امروز، بیش از همیشه، هنر اصیل نیازمند حمایت جدی است؛ هم از سوی مردم و هم از طرف مدیران فرهنگی.
نسل تازه در گروه‌های موسیقی نواحی
رحمان‌پور با اشاره به سابقه فعالیت خود گفت:
«در این سال‌ها بیش از ۲۰ آلبوم منتشر کرده‌ام و همیشه تلاش کرده‌ام برای اجراهای زنده، قطعاتی با حال‌وهوای نوستالژیک انتخاب کنم؛ آثاری که مخاطب با آن‌ها هم‌صدا شود و خاطرات گذشته‌اش زنده شود. پیش‌تر با گروه‌های ثابت و حرفه‌ای کار می‌کردم، اما این‌بار تصمیم گرفتم از هنرمندان جوان‌تری استفاده کنم تا هم دیده شوند و هم تجربه‌اندوزی کنند.»
وی افزود:
«تا وقتی اعضای گروه به توانمندی برسند، از آن‌ها حمایت می‌کنم. وقتی زمانش برسد، میدان را به خودشان می‌سپارم تا گروهی مستقل تشکیل دهند. سپس با ترکیبی تازه‌تر ادامه می‌دهم. این چرخه، هم به پویایی موسیقی نواحی کمک می‌کند و هم به رشد نسل تازه.»
فضای بسته گروه‌های موسیقی
رحمان‌پور با گلایه از بسته بودن فضای کاری برخی گروه‌ها گفت:
«متأسفم که بسیاری از همکارانم فقط با نزدیکان خود کار می‌کنند و به جوانان میدان نمی‌دهند. گروه‌ها خانوادگی شده‌اند. در حالی‌که استعدادهای تازه‌ای داریم که فقط باید دیده شوند. نسل شجریان تکرار نمی‌شود، اما باید به جوان‌ها فرصت داد تا راه خودشان را بسازند.»
فراموشی موسیقی نواحی در سایه موسیقی‌های بی‌هویت
این هنرمند لرستانی با اشاره به وضعیت موسیقی نواحی غرب کشور گفت:
«با اینکه لرستان ریشه‌ای کهن در تمدن ایران دارد، اما آن‌طور که باید به گنجینه‌های فرهنگی آن توجه نمی‌شود. بسیاری از ارزش‌های موسیقی نواحی در حال فراموشی‌اند. در مقابل، موسیقی‌های دم‌دستی و بی‌هویت با اجراهای یک‌شبه و درآمدهای چندبرابری رواج پیدا کرده‌اند.»
این پژوهشگر موسیقی نواحی با یادآوری تجربه‌ای شخصی گفت:
«در یک برنامه تلویزیونی، اجازه ندادند نام من را به‌عنوان خالق قطعه‌ای که یکی از شرکت‌کنندگان اجرا کرد، ببرند. این در حالی‌ست که مردم مدام از اصالت می‌گویند، اما کافی‌ست کسی در رسانه ملی دیده شود؛ بلیت کنسرتش در یک ساعت تمام می‌شود. من با سال‌ها سابقه باید یک ماه بدوم تا بلیت‌هایم فروش برود.»
انتقاد از تقلید در موسیقی پاپ و رقابت سطحی جوانان
رحمان‌پور با اشاره به تغییر ذائقه نسل امروز گفت:
«جوانان بیشتر به سمت موسیقی پاپ می‌روند که طبیعی است، اما ای کاش به ریشه‌های خود هم توجه می‌کردند. اگر موسیقی پاپ بر پایه هویت تولید شود، می‌تواند مثبت باشد، اما متأسفانه اغلب تقلید از موسیقی مرکز است و این آسیب‌زاست.»
وی همچنین از رقابتی‌شدن سطحی فضای موسیقی میان جوانان انتقاد کرد:
«بیشتر جوان‌ها به‌جای تمرکز بر رشد هنری، درگیر حاشیه و رقابت‌های سطحی‌اند. در زمینه خوانندگی در موسیقی نواحی، کمتر جوانی وارد شده، اما خوشبختانه در نوازندگی و پژوهش پیشرفت‌هایی داشته‌ایم.»
انتظار از مسئولان فرهنگی: کمتر سیاست، بیشتر حمایت
در پایان گفت‌وگو، ایرج رحمان‌پور با نگاهی صادقانه اما تلخ از سیاست‌زدگی در حوزه فرهنگ گفت:
«مدیران فرهنگی باید از شعارها و سیاست فاصله بگیرند و به صدای هنرمندان گوش دهند. بخش خصوصی که ورود نمی‌کند، تنها امید ما حمایت دولتی است. باید به هنرمند آزادی عمل داد و از او پشتیبانی کرد. این‌ها شاید آرزو باشد، اما همان‌طور که گفته‌اند، آرزو بر جوانان عیب نیست.»
سید مهدی موسوی
