در اعتراض به هیاهوی جهان
محمد امین طرقی، کارگردان فیلم کوتاه تجربی «پست اکستنشنیسم»، درباره ایده و درون‌مایه اثر و همچنین منابع الهام آن سخن گفت.
به گزارش میزهنری،به نقل از ستاد اطلاع‌رسانی و ارتباطات چهل و دومین جشنواره فیلم کوتاه تهران، محمد امین طرقی به عنوان کارگردان فیلم کوتاه تجربی «پست اکستنشنیسم» به رویکردهای روایی و مضمونی اثر خود پرداخت.
تجربه‌ای که با مکتب من‌درآوردی روی داد
محمدامین طرقی درباره ایده و درون‌مایه فیلم اظهار داشت: می‌توانم با این جمله شروع کنم، فیلم پست اکستنشنیسم! مکتبی من در آوردی در اعتراض به هیاهوی جهان امروز و هیاهویی برای هیچ است. اگر انسان‌ها یک روزه ناپدید شوند، زمین چه شکلی خواهد شد؟ در این فیلم کوتاه، شهر و خانه خالی از آدم‌هاست و به‌تدریج حیوانات و حشرات جای آن‌ها را پر می‌کنند و هویت می‌گیرند؛ گویی جهان بدون انسان هم ادامه دارد.
از هری لامرتیک و کویانیس‌کاتسی تأثیر گرفته‌ام
وی درباره منابع الهام خود توضیح داد: من در این فیلم هم از فضای تلخ و طعنه‌آمیز هری لامرتیک تأثیر گرفته‌ام، هم به‌طور ناخودآگاه از ساختار تصویری فیلم کویانیس‌کاتسی (زندگی بدون توقف). لامرتیک با کارتون‌های عجیب و هجوآمیزش همیشه انسان را موجودی مضحک و مخل نشان می‌دهد و این نگاه برای من الهام‌بخش بود. در مقابل، کویانیس‌کاتسی با ریتم کند و نماهای طولانی‌اش یادآور یک نوع مراقبه تصویری است؛ چیزی که من هم در فیلمم دنبال کردم.
ساختار «پست اکستنشنیسم» مرزها را می‌شکند
این کارگردان در ادامه به فرم و ساختار فیلم پرداخت: «بیشتر از هر چیز تحت‌تأثیر همین ایده پدید آمدن مکاتب بی‌پایان در جهان امروز بودم. اسم فیلم – «پساانقراض‌گرایی» خودش یک جور شوخی است با این تشویش نظری و زایش مداوم ایسم‌ها. من خواستم بگویم شاید تنها مکتب واقعی، آخرین مکتب، همان باشد که بعد از انسان باقی می‌ماند. یعنی مکتبی بدون ما. به همین دلیل، ساختار فیلم هم مرزها را می‌شکند و هم استفاده از تکنولوژی را به جای دوربین انسان قرار می‌دهد.
